سفر از عشق آغاز مي شود و در نور يا روشني به پايان مي رسد

سفر از عشق آغاز مي شود و در نور يا روشني به پايان مي رسد،
و عبادت پلي ميان اين دو است.

سفر از ناداني به خردمندي چيزي نيست جز سفر عبادت.
عبادت يعني:
«من چنان كوچك هستم كه اگر كل به من كمك نكند هيچ كاري از دستم برنمي آيد. »
عبادت، واگذاشتن « خود » ‌به دست هستي است.
تسليم و واگذاري نه از روي نااميدي ،بلكه با درك و فهمي عميق است.
موجي كوچك چگونه ميتواند برخلاف دريا حركت كند؟ هرگونه تلاشش بيهوده خواهد بود.
اما اين همان كاري است كه كل بشريت مشغول انجام آن است.
ما در درياي پهناور آگاهي،امواجي كوچك هستيم.
مي تواني اين درياي آگاهي را خدا بنامي. مي تواني حقيقت، روشني، نيروانا و یا دارما بنامي اش.
همه اينها به اين نكته اشاره دارند كه ما جزيی از درياي بيكران هستيم.
اما ما امواجي بسيار كوچك هستيم. نمي توانيم از خود اراده داشته باشيم و سرنوشتي براي خود رقم بزنيم.
ميل و آرزوي اراده داشتن و دست يافتن به چيزي از روي خواست و اراده سبب اصلي بدبختي هاست.
عبادت يعني اينكه تو با آگاهي از بيهودگي اراده انساني خودت را به دست اراده الهي واگذاري و بگويي:
« خواست، خواست توست. »
اين فقط در صورتي ممكن است كه عشقي عظيم به هستي وجود داشته باشد.
سفر از عشق آغاز مي شود و در روشني پايان مي پذيرد و ميانه سفر را عبادت، رهايي و آرامش ژرف،تشكيل مي دهد.

#اﺷﻮ